20 rocznica The Division Bell - forum Pink Floyd - dyskusja Dla mnie to jest bezczelne wyciąganie kasy, ale jeśli ktoś ma wolne kilka stów - GoldenLine.plDzisiaj chyba pierwszy raz w historii Piątkowej ciekawostki nastąpi odstępstwo od tematów kinowo-telewizyjnych [drugi raz; tutaj ciekawostka o Queen – przyp. red.]. Porzucam ruchome obrazki na rzecz nieruchomych dzieł stworzonych przez Storma Thorgersona i jego studio Hipgnosis na okładkach płyt legendarnej grupy Pink Floyd. Dzisiaj nie będzie ciekawostki o superbohaterach, aktorach, reżyserach czy o filmach. Dzisiejsza ciekawostka to będzie rzecz o krowach, świniach, pryzmatach, płonących ludziach i morzu siedmiuset łóżek rozstawionych na plaży. Nie będę opisywał wszystkich okładek Pink Floyd, bo jest to zgoła pozbawione sensu, szczególnie że okładki płyt takich jak A Saucerful of Secrets, More czy Obscured By Clouds są dosyć konwencjonalne, a jeszcze inne, jak okładka debiutu, słynnego The Wall i późniejszego The Final Cut nie są po prostu autorstwa Storma. Ale faktem jest, że kilka zdjęć stworzonych przez niego na potrzeby okładek Pink Floyd to po prostu dzieła epickie. Storm Thorgerson jako fotograf nie uznawał półśrodków. Gros okładek autorstwa jego studia (Hipgnosis, które założył wspólnie z Aubreyem Powellem) to jak najbardziej autentyczne zdjęcia, do których zrobienia niejednokrotnie potrzebne były całe dnie przygotowań i spora ilość środków finansowych. Przykładem może być okładka piątego albumu w dorobku Led Zeppelin – Houses of the Holy. Ta niepozorna grafika to kolaż kilku zdjęć z trwającej aż… dziesięć dni sesji zdjęciowej. Atom Heart Mother (1970) Zaczynamy od kompletnego klasyka okładek płyt rockowych. W 1970 roku Pink Floyd do spółki z Ronem Geesinem nagrali monumentalną suitę tytułową, z miejsca przeskakując z nurtu rocka psychodelicznego w nurt rocka symfonicznego. Trzeba tutaj nadmienić, że w Pink Floyd wiele rzeczy działo się przypadkiem. Często Storm wiedział, jak będzie wyglądała płyta, jaki będzie miała tytuł – Roger Waters ze spółką dawali mu wskazówki, jak ma wyglądać okładka. W przypadku Atom Heart Mother tak nie było, zespół miał gotową płytę, ale nie miał nawet nazwy albumu, co zresztą nie dziwi, bo po latach tytułowa suita wydaje się być nieco chaotyczna, nie do końca przemyślana, jakby zespół przerosło zadanie skomponowania ponad dwudziestominutowego utworu. Sam perkusista zespołu – Nick Mason w książce Moje Wspomnienia wspomniał, że kompozycję uratował człowiek od orkiestracji suity, czyli wspomniany Ron Geesin, który złożył to wszystko w jedną, w miarę sensowną całość. Storm po latach przyznał, że pomysł na zdjęcie okładkowe podsunął mu kanadyjski artysta John Blake. Poszedł więc na łąkę z zamiarem zrobienia podręcznikowego zdjęcia krowy. Jak wspominał w wywiadzie dla „Teraz Rock: zdjęcie miało wyrażać całą „krowiość” krowy i kompletnie od czapy. (…) Krowa, która, jakby zwraca się do patrzącego, jakby chciała powiedzieć: „Czego chcesz?” Trochę agresywnie, zaczepnie, ale tylko trochę. Jakby mówiła też: „Nic mnie to nie obchodzi. Jestem krową. Zostawcie mnie w spokoju”. Zdjęcie miało być oderwane od płyty i faktycznie takie było. Sam Storm podkreślił, że tylko Pink Floyd coś takiego by zaryzykował. Szefom EMI, wytwórni płytowej wydającej albumy Floydów niespecjalnie się ta okładka spodobała. Byli po prostu wściekli. Nick Mason w Moich wspomnieniach opowiadał, że jeden z szefów do Storma powiedział: Czyś ty zwariował? Chcesz doprowadzić tę firmę do upadku? EMI ostatecznie wypuściło płytę na rynek z samym zdjęciem krowy na okładce. Bez napisów z nazwą zespołu i tytułem. Sam Storm pamięta, że niespecjalnie już na to naciskał, po prostu EMI dla świętego spokoju przyjęli jako ostateczny projekt samo zdjęcie. Chyba mieli nosa w EMI, bo Atom Heart Mother to pierwszy LP w historii zespołu, który osiągnął szczyt brytyjskiej listy sprzedaży. Natomiast urocza krowa pochodziła z gospodarstwa Potter’s Bar i miała na imię Lulubelle III. Meddle (1971) Kolejny kamień milowy w karierze Floydów i kolejna wspaniała okładka. Nick Mason wspomina, że na pomysł okładki wpadli członkowie zespołu. Po prostu podczas azjatyckiej części trasy koncertowej zadzwonili do Anglii, do Storma, przekazując mu pomysł, który wywodzi się bezpośrednio z tytułu płyty. Miał on nawiązywać do kojarzących się z filozofią zen obrazów wodnych ogrodów. Zespołowi wręcz zależało, aby na okładce był widok ludzkiego ucha pod powierzchnią wody. Perkusista zespołu wspomina, że pomimo tysiąca mil dzielących zespół od Storma usłyszeli, jak ich nadworny plastyk szeroko otwiera oczy ze zdumienia. Sam Storm źle wspomina tę okładkę. Po latach przyznał się, że może niedokładnie zrozumiał instrukcje zespołu. Starał się na niej wyrazić dźwięk, fale dźwiękowe, że woda miała być nośnikiem fal dźwiękowych wpadających do ucha. Faktycznie okładka ładnie się łączy z odgłosem sonaru z pierwszych taktów kompozycji Echoes. Ale czy taki był zamiar Storma, rzecz wątpliwa. Sam Storm wspomina: nie wiem o co im chodziło. Nie wiem, co znaczy tytuł Meddle. Wiesław Weiss w książce O krowach, świniach, małpach, robakach oraz wszystkich utworach Pink Floyd i Rogera Waters wyciągnął na jaw smakowitą anegdotkę, że artysta pierwotnie chciał ozdobić Meddle tyłkiem pawiana. Dobrze, że zespół zadzwonił jednak pewnego dnia z Dalekiego Wschodu do swojego grafika… Dark Side Of The Moon (1973) Okładka symbol. Chyba każdy fan muzyki widząc światło rozszczepione przez pryzmat, miewa natychmiastowe skojarzenia z tym konkretnym, w każdym calu genialnym dziełem Pink Floyd. Storm przedstawił zespołowi kilka propozycji, jak zdjęcie surfera na wysokiej fali, które powstało na bazie fascynacji komiksem o Srebrnym Surferze. Ale jak tylko przedstawił im projekt z pryzmatem, nie było mowy o innym wyborze. Nick Mason wspomina: od razu wiedzieliśmy, że pryzmat rozszczepiający światło to jest to. Po latach okazało się to strzałem w dziesiątkę. Prosta grafika doskonale oddaje zawartość płyty, idealnie z nią koresponduje. Początkowo pryzmat rozszczepiający światło miał stanowić logo graficzne wytwórni Clear Light, dla której Storm miał go właśnie zaprojektować. Szefowie wytwórni wybrali jednak inny pomysł, a pryzmat trafił do zamrażarki odrzuconych koncepcji. Grafik często wykorzystywał odrzucone pomysły w przyszłości, znajdując tym samym dla nich swoje zastosowanie. Okładki Dark Side of The Moon nie zdobi zdjęcie rozszczepienia światła przez pryzmat, tylko jest to elegancka, gustowna grafika przygotowana przez Hipgnosis. Storm wspomina, że Rick Wright, klawiszowiec zespołu, rzucił mu hasło, aby na okładce nie było żadnych, pieprzonych zdjęć. Storm, jak widać, posłuchał się. Dwadzieścia lat później na kompaktowej reedycji widnieje już zdjęcie pryzmatu, a dziesięć lat później z okazji miksu Storm przygotował nową wersję okładki: zdjęcie witrażu odwzorowującego grafikę z pryzmatem. Żaden z tych projektów nie jest tak efektowny, jak ten oryginalny. Wish You Were Here (1975) Wspaniała okładka. Dwóch mężczyzn wymieniających się uściskiem dłoni, lecz nie wiadomo, dlaczego jeden z nich płonie. Bardzo symboliczna, niejednoznaczna okładka, która, podobnie jak Dark Side of The Moon, fantastycznie koresponduje z melancholijną, smutną, przygnębiającą muzyką zawarta na Wish You Were Here. Storm wspomina, że przy Wish You Were Here: narobiliśmy się jak cholera. Artysta odwiedzał zespół podczas nagrywania albumu i wspólnie z muzykami odkrył, że głównym tematem albumu jest brak czy też nieobecność. Płonący mężczyzna, jak wspominał Storm, miał być symbolem wypalenia emocjonalnego po nieudanym związku. Podczas nagrywania Wish You Were Here zaczął narastać konflikt pomiędzy Rogerem Watersem a Davidem Gilmourem, a ponadto w trakcie rejestracji kompozycji Shine On You Crazy Diamond pojawił się w studio przy Abbey Road sam Syd Barrett, były lider Pink Floyd, który wówczas wyglądał jak wrak człowieka. Łysy, z wielką nadwagą, był kompletnym przeciwieństwem rześkiego, wesołego młodzieńca, o czarnych, kręconych włosach, którego zapamiętali muzycy z młodości w Cambridge. Storm podkreślał, że ta niespodziewana wizyta faktycznie wzmocniła wydźwięk okładki. Zdjęcie jest oczywiście autentyczne. Zrobiono je na tyłach studia Warner Bros. w Los Angeles. Do pozowania zatrudniono kaskaderów, a człowiek po prawej naprawdę płonął. Użyto w tym celu azbestowego ubioru pod garnitur i na głowę, aby się biedak nie poparzył, jednak wiatr spłatał trochę figla i zbyt silny jego podmuch spowodował, że kaskaderowi zapaliły się wąsy, które natychmiast ogień pochłonął. Pink Floyd i Hipgnosis nie byliby sobą, jakby nie wpadli na szalony pomysł dystrybucji płyty. Wish You Were Here sprzedawana była w czarnej folii, zakrywając tym samym okładkę. Widać jedynie nalepkę z uściskiem dłoni robotów. Storm starał się jak najlepiej zobrazować „brak”. Udało mu się na tyle skutecznie, że niektórzy nacinali delikatnie folie, tylko po to, aby jej nie zniszczyć i móc wyjąć czarny krążek. Nie zobaczyli tym samym okładki z płonącym człowiekiem. Czy można lepiej wyrazić brak? – pyta retorycznie Storm. Animals (1977) Kolejna szalona okładka, lecz Storm jest tylko wykonawcą, a pomysłodawcą okazał się sam Roger Waters. Pomysł na zrobienie zdjęcia był bardzo prosty. Nadmuchać wielką świnię, umieścić ją na linach pomiędzy potężnymi kominami londyńskiej elektrowni Battersea i zrobić kilka efektownych zdjęć i najlepsze umieścić na płycie. Wydawałoby się – łatwizna. Algie, bo tak nazywał się wielki balon o kształcie świni, miał dziesięć metrów długości i napełniony był helem, więc jak wspomina Nick Mason: Algie zachowywał się bardzo agresywnie. Jako dodatkowy środek ostrożności wynajęty został więc snajper, na wypadek gdyby Algie zechciał w pewnym momencie dać nogę. Sesję zdjęciową zaplanowano na 2 grudnia, więc można podejrzewać, że wyspiarska pogoda mogła zaprezentować niezłego figla w postaci silnego wiatru. I tak faktycznie było. Pierwszy dzień okazał się fiaskiem z powodu problemów z linami, więc sesję przełożono na następny. Niestety, kolejnego dnia nie pojawił na planie zdjęciowym snajper, mimo to Storm z ekipą postanowili spróbować zrobić kilka zdjęć. Pech chciał, że w pewnym momencie zerwał się ostry wiatr i jedna z lin, do których przymocowany był Algie, pękła i wielka świnia w ciągu minuty wzniosła się na wysokość ponad sześciuset metrów. Mason wspomina: było to zbyt szybko jak na możliwości policyjnego helikoptera, więc nie zdołał przerwać samowolnej eskapady naszej świnki. Tego nie przewidzieliśmy. Nagle zdaliśmy sobie sprawę, że oprócz utraty kosztownego rekwizytu możemy się przyczynić do jakiejś katastrofy powietrznej. Czym prędzej wezwaliśmy naszych prawników, opracowaliśmy plany awaryjne, wyznaczyliśmy kozły ofiarne i czekaliśmy na rozwój sytuacji. Świnia odnalazła się hrabstwie Kent, w południowo-wschodniej Anglii. Mason wspomina: słyszeliśmy jeszcze opowieść o pilocie samolotu, który podchodząc do lądowania na lotnisku Heathrow, zauważył nasz rekwizyt. Nie zgłosił tego jednak kontrolerom lotu, obawiając się posądzeń o nietrzeźwość. No więc, co ostatecznie znalazło się na okładce Animals? Oddajmy głos Masonowi: prawda wyglądała natomiast tak, że wizerunek świni został w związku z zaistniałą sytuacją najzwyczajniej doklejony do oryginalnego zdjęcia elektrowni, ponieważ najlepsze ujęcie, na tle malowniczego, pochmurnego krajobrazu, wykonane zostało w chwili, gdy Algie akurat był nieobecny. A Momentary Lapse of Reason (1987) Chwilowy zanik zdrowego rozsądku – to chyba najlepszy z możliwych tytułów, dla najnowszej muzyki reaktywowanego wówczas Pink Floyd. Dawid Gilmour postanowił, że zespół sobie poradzi bez głównego mózgu, kompozytora i tekściarza, czyli Rogera Watersa, który lubił krzyknąć, że Pink Floyd to ja! Nie to, że umniejszam Gilmourowi, ale reaktywowanie w latach osiemdziesiątych zespołu, który był symbolem minionych czasów w muzyce, było samo w sobie szaleństwem. Rock symfoniczny umarł, rock neo-progresywny niespecjalnie się przebił do szerszej świadomości, a klasycy gatunku, jak Genesis czy Yes, uprawiali dyskotekowy pop, fakt – najwyższej jakości, ale mimo wszystko pop. Jak w tym wszystkim poradzili sobie Pink Floyd i to bez osoby głównego kompozytora? Gilmour faktycznie płytę nagrał sam z pomocą muzyków sesyjnych. Wright z powodu prawnych nie mógł zagrać na płycie, a Mason miał kryzys związany z własną grą na perkusji i do formy wrócił dopiero na czas trasy koncertowej, lecz ostatecznie to nie on zagrał na albumie partie perkusji. Płyta, mimo iż jest, jak na tamte lata, nowocześnie brzmiąca, zachowała jednak charakterystyczny dla Pink Floyd styl i okazała się sukcesem, co potwierdzone został wielką, światową trasą koncertową. Gilmour się przekonał, że Pink Floyd poradzi sobie bez Watersa. Na łono współpracowników grupy powrócił również Storm, który poszedł w odstawkę po Animals. Storm z Hipgnosis w latach osiemdziesiątych zajął się kręceniem klipów ( doskonały Owner of A Lonely Heart Yesów), ale nie zapomniał o tworzeniu okładek. Zdjęcie zdobiące A Momentary Lapse of Reason to kolejny majstersztyk w jego karierze. Nie muszę wspominać, że rzeka łóżek jest autentyczna? Skąd taka wizja u Storma? Jak wyjaśnia Nick Mason, większa część sesji do nowej płyty odbyła się na rzece Tamiza, a dokładniej w należącej do Davida Gilmoura barce Astoria. Jeden z utworów na płycie, Yet Another Movie, przedstawiał wizje pustych łóżek – tak więc Storm wymyślił sobie wizję rzeki pustych łóżek. Sesja zdjęciowa odbyła się na plaży Saunton Sands, w hrabstwie Devon, która niegdyś gościła ekipę Pink Floyd, podczas kręcenia filmu The Wall w reżyserii Alana Parkera. Plaża i angielska typowa pogoda rzecz jasna płatały figle. Rozłożenie 700 łóżek zajęło 30 pomocnikom Storma około 7 godzin. Gdy wszystko było gotowe, aby uchwycić idealne ujęcie… zaczęło padać. Ekipie Storma nie pozostało nic innego, jak wszystko sprzątnąć i powtórzyć manewr za dwa tygodnie. Jednak i wówczas natura płatała im niespodzianki – przypływ spowodował, że część łóżek znalazła się w wodzie. Storm przyznał po latach, że wykonanie tego zdjęcia kosztowało fortunę. Warto było. The Division Bell (1994) Kolejny przykład totalizmu Thorgersona. Te dwie kamienne głowy, zwrócone do siebie, tworząc tym samym złudzenie jednego oblicza, są jak najbardziej prawdziwe. Dwie pary głów o wysokości siedmiu metrów zostały wyrzeźbione w kamieniu i metalu. Musiały one więc ważyć naprawdę dużo. Sesja zdjęciowa odbywała się w lutym, było ponuro, zimno i wietrznie. Cała zabawa odbyła się na błotnistym polu pod miejscowością Ely i gdy wszystko wydawało się, że jest na dobrej drodze, aby wykonać idealne zdjęcie, Storm zorientował się, że pomylił pola i jego ekipa musiała sama przenieść rzeźby i ustawić na środek odpowiedniego pola. Oczywiście ekipa Storma miała do dyspozycji stalowy podnośnik, lecz błotnista ziemia uniemożliwiała jego wykorzystanie i wszystko asystenci Storma musieli robić własnymi rękoma. Jak wspomina Nick Mason, jego asystenci wpadli w furię, gdy ich szef oznajmił im, że pomylił pole. Storm zmarł w 2013 roku po długiej i ciężkiej chorobie. Tworzył do samej śmierci. W XXI wieku jego prace zdobiły okładki płyt artystów takich jak Muse, Biff Clyro czy The Mars Volta. Twórczość Storma to dowód na to, że okładki płyt rockowych należy traktować jako sztukę przez duże „S”. Fot.: EMI/Columbia/Sony Music PS. głównym źródłem informacji i cytatów są archiwalne numery miesięcznika Teraz Rock a także książki: Nick Mason – Moje Wspomnienia i Wiesław Weiss – O krowach, świniach, małpach, robakach oraz wszystkich utworach Pink Floyd i Rogera Watersa. Podobne wpisy:
Płyta "The Pink Floyd And Syd Barrett Story" ukaże się 15 listopada. Na jej zawartość złożą się fragmenty występów zespołu, a także wywiady z jego muzykami. Przypomnijmy, że Barrett był pierwszym wokalistą Pink Floyd. Odszedł z angielskiej formacji pod koniec lat 60.
Najlepsza odpowiedź EKSPERTVampire? odpowiedział(a) o 10:34: Uwielbiam Floydów. To wspaniały zespół, grają z serduchem, a to jest w muzyce najważniejsze. Mają niesamowite brzmienie, które potrafi wedrzeć się w zakątki psychiki. Mam winyle wszystkich ich albumów, kilka nagrań demo na kasetach i składanki na płytach CD. Genialny zespół. Działa jak psychodelia. Jak tu nie kochać Pink Floyd? Odpowiedzi Duff ;3 odpowiedział(a) o 10:29 Wspaniały zespol i wspaniała muzyka. Nic dodać nic ująć. Uwielbiam. :3 Bardzo bardzo lubię, zwłaszcza na wieczór jak mam nastrój na psychodelię i uspokojenie się. blocked odpowiedział(a) o 10:42 Wczesną twórczość raczej ciężko mi się słucha, ale płyty tak mniej więcej od połowy lat 70. to prawdziwy majstersztyk. Najbardziej lubię "Wish You Were Here" i "Shine On Your Crazy Diamond" z tej płyty. zmienna2 odpowiedział(a) o 12:05 Lubię ich czasami posłuchać. Są świetni i tacy klimatyczni. Mój najukochańszy zespół. Kocham ich muzykę i uwielbiam ich samych. Słuchanie ich utworów to czysta magia, odcięcie się od świata. Towarzyszą temu zawsze emocje, dreszcze i ciary. Ich muzyka wyraża wszystko, przy niej potrafię się śmiać, płakać, zasypiać, cieszyć, smucić. To że jest mi dane ich słuchać to najpiękniejsze co mnie w życiu spotkało. Nie jestem jakąś wielką fanką Pink Floyd. Znam kilka piosenek, ale przyznam, że to dobry zespół. Porządna muzyka. :) Według mnie to zespół dla ludzi dojrzałych, którzy rzeczywiście rozumieją tekst. Pink Floyd to nie grupa, której kawałki są na jedno kopyto i ''wpadają w ucho''. Do tej muzyki trzeba dorosnąć. Mają ponadczasowe ballady. blocked odpowiedział(a) o 18:31 Zrobili sporo naprawdę dobrego towaru. Gilmour jest najlepszym gitarzystą jakiego słyszałem, a i treść ma sens. NK-Ewa odpowiedział(a) o 11:20 Dla mnie to normalny zespół rockowy. Nie wiem czemu ale nie przypadli mi do gustu. Bywa Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lubDark Side of the Moon'' Pink Floyd – jeden z najpopularniejszych brytyjskich zespołów rockowych (odmiana psychodeliczno-progresywna), tworzący od 1965 r. Grupa zdobyła międzynarodową sławę i stworzyła najbardziej charakterystyczne dla siebie utwory w składzie: Roger Waters (bas, śpiew), David Gilmour (gitara, śpiew), Richard Wright (instrumenty klawiszowe, śpiew), Nick Mason
Dzieło początkowo miało nosić tytuł "Studio Box Set" i zawierać zbiór płyt, które ukazały się w kilkudziesięcioletniej karierze zespołu. Obecnie wiadomo, że każda z kilkunastu płyt CD, składających się na to wydawnictwo, zostanie dodatkowo wzbogacona o okładkę imitującą winyl. Z racji bogatej dyskografii zespołu, jubileuszowe płyty ukażą się w zminiaturyzowanej formie. Jednak oprawa graficzna pozostanie zgodna z oryginałami, stworzonymi przez grafika związanego z grupą, Storma Thorgersona. Artysta zaprojektował także specjalne pudełko, w którym znajdą się wszystkie albumy. Jubileuszowe "Oh By The Way" zawierać będzie następujące pozycje: The Piper At The Gates Of Dawn (1967) A Saucerful Of Secrets (1968) Music From The Film More' (1969) Ummagumma (1969) Atom Heart Mother (1970) Meddle (1971) Obscured By Clouds (1972) The Dark Side Of The Moon (1973) Wish You Were Here (1975) Animals (1977) The Wall (1979) The Final Cut (1983) A Momentary Lapse Of Reason (1987) The Division Bell (1994)
Kup teraz na Allegro.pl za 40,01 zł - Płyta Pink Floyd The Division Bell (13624883133). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! W niedzielę 24 marca mija 40 lat od premiery płyty "The Dark Side Of The Moon" grupy Pink Floyd. "To zbiór pięknych utworów o szlachetnej melodyce, wspaniałym brzmieniu i uniwersalnej wymowie" - ocenia Wiesław Weiss, redaktor naczelny pisma "Teraz Rock". Zespoł Pink Floyd od czasu wydania debiutanckiego albumu "The Piper at the Gates of Dawn" w 1967 roku cieszył się w Wielkiej Brytanii stabilną popularnością. Rozstanie z pierwszym liderem grupy - Sydem Barrettem spowodowało jednak, iż muzycy usilnie szukali nowej tożsamości. Dopiero wydany w 1971 roku album "Meddle" wydawał się satysfakcjonować zespół. Ale to płyta z 1973 r. miała przynieść grupie światową sławę. Całość zaczęła nabierać wstępnych kształtów w grudniu 1971 roku. Pierwsze prezentacje sceniczne utworu określanego jako "Dark Side Of The Moon - A Piece For Assorted Lunatics" miały miejsce w połowie lutego 1972 roku. Zapis jednego z występów został wydany nielegalnie na bootlegu (płycie wydanej nielegalnie) i sprzedał się w nakładzie ponad 100 tysięcy sztuk. "Była to wersja skromniejsza niż ostateczna. Nie zawierała jeszcze wstępnej uwertury +Speak To Me+ oraz utworów +On The Run+, +The Great Gig In The Sky+ i +Eclipse+. Ich miejsca zajmowały fragmenty oparte na improwizacjach, np. +The Mortality Sequence+ z recytacjami tekstów biblijnych zamiast partii wokalnej. Brzmienie całości było bardziej surowe" - podkreśla Wiesław Weiss. Zespół rozpoczął nagrania 1 czerwca 1972 roku. "Chociaż pierwsze koncertowe wersje +Ciemnej strony księżyca+ stanowiły dzieło mniej więcej kompletne, sesje nagraniowe w studiu rozciągnęły się na cały rok 1972. Powodem tego były nie tylko nasze wieczne trasy, ale kilka innych projektów ubocznych: płyta +Obscured By Clouds+, premiera filmu +Live At Pompeii+ i koncerty z udziałem Ballets de Marseille Rolanda Petita" - przypominał Mason. Realizatorem nagrań został Alan Parsons, znany zespołowi z prac przy poprzednich płytach. "Nie opuściłem żadnej sesji. A gdy muzycy rozjeżdżali się do domów, aby obejrzeć mecz czy kolejny program z cyklu +Monty Python+, zostawałem w studiu i pracowałem. To wtedy przychodziły mi do głowy najlepsze pomysły..." - mówił Parsons przywołany w książce Wiesława Weissa "Pink Floyd. Szyderczy śmiech i krzyk rozpaczy". Parsons miał duży wkład w efekty dźwiękowe, które znalazły się na płycie. Jego dziełem była zegarowa uwertura przed utworem "Time". To także on ściągnął do studia Clare Torry, aby wykonała przejmującą wokalizę do utworu "The Great Gig In The Sky". "Clare (…) zaprezentowała nieprawdopodobne wręcz umiejętności. Po wykonaniu swej partii była wyraźnie zakłopotana tym, że pozwoliła sobie na takie szaleństwa - cichutko wsunęła się do reżyserki i grzecznie przeprosiła. Okazało się jednak, że wszyscy byliśmy zachwyceni jej popisem" - wracał pamięcią do tamtych wydarzeń Nick Mason. Podczas nagrań Waters wpadł na pozamuzyczny pomysł. Zaprosił do studia ponad dwadzieścia przypadkowych osób, które miały szybko i bez namysłu odpowiedzieć na trudne i osobiste pytania "Czy byłeś kiedykolwiek wściekły?" lub "Kiedy ostatni raz kogoś pobiłeś?". Niektóre odpowiedzi znalazły się potem na płycie. Bardzo ważnym elementem płyty stała się okładka. "Byliśmy zachwyceni całym pakietem opakowania, na który składały się plakaty i nalepki, ale doskonałością samą w sobie był główny motyw - rysunek pryzmatu na okładce albumu. Storm (Thorgerson, jeden z szefów studia graficznego Hipgnosis - PAP) zaprezentował nam kilka pomysłów, ale od razu wiedzieliśmy, że pryzmat rozszczepiający światło to jest to" - wspominał perkusista zespołu. Album "The Dark Side Of The Moon" pojawił się w sklepach 24 marca 1973 roku i został niemal natychmiast doceniony przez słuchaczy. "Płyta sprzedawała się niczym ciepłe bułeczki. Do kwietnia zapracowała na status złotej zarówno w Anglii, jak i w Stanach - był to nasz pierwszy numer jeden na tamtejszych listach" - podkreślał Nick Mason. W Wielkiej Brytanii album nie dotarł na szczyt listy bestsellerów, ale na Top 75 znajdował się przez prawie 350 tygodni. W Stanach Zjednoczonych, na liście dwustu najpopularniejszych albumów "Billboardu" płyta spędziła nieprzerwanie ponad 14 lat - dłużej niż jakikolwiek album w historii fonografii. Do dnia dzisiejszego rozeszło się ponad 45 mln egzemplarzy "The Dark Side Of the Moon". "To jedno z tych dzieł rockowych, które moim zdaniem bronią się do dziś. Zbiór pięknych utworów o szlachetnej melodyce, wspaniałym brzmieniu i uniwersalnej wymowie. A różne smaczki dźwiękowe, jak odgłosy dzwoniących zegarów czy wplecione w całość intrygujące wypowiedzi, sprawiają, że zawsze słucha się go z zainteresowaniem" - ocenia Wiesław Weiss, redaktor naczelny miesięcznika "Teraz Rock". Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. Historia powstania odmiany Pink Floyd. Opis. Rosnące funkcje. Zalety i wady odmiany. Odmiany róż ekwadorskich są bardzo poszukiwane na całym świecie. Uprawiane na żyznej glebie długo stoją w bukietach i mają pąki o niesamowitych odcieniach. Wśród nich są róże liliowe, bordowe, bursztynowe, dwukolorowe, niebieskie, a nawet tęczowe.Gitarzysta i wokalista David Gilmour, perkusista Nick Mason, basista Guy Pratt i klawiszowiec Nitin Sawhney, wydali nowy singiel zespołu Pink Floyd. Utwór "Hey Hey Rise Up" powstał w celu charytatyw… Są takie płyty w historii muzyki rockowej, które mimo upływu lat nadal fascynują i ciągle w pewnych kwestiach są zagadką. Niedawno Nick Mason wypowiedział się na temat tekstów Rogera Watersa na album… Pink Floyd mają na koncie utwory, które na stałe wpisały się do kanonu i dzisiaj uznawane są za klasyki. Jak postrzega to David Gilmour? Który numer według niego, nadał zespołowi kierunek? Niedawno a… Roger Waters znany jest ze swojego trudnego charakteru, który często ukazuje się w nieoczekiwanych momentach. Tym razem artysta oburzył się na ofertę, jaką złożył mu założyciel Facebooka. O co poszło? David Gilmour, legendarny gitarzysta Pink Floyd, 25 czerwca wystąpi we Wrocławiu. Gdzie będzie można obejrzeć transmisję z koncertu? Fani, którzy czekali na nową płytę Pink Floyd w końcu się doczekali. Już 10 listopada w sklepach pojawi się album „The Endless River”. Już w sobotę na wielkiej scenie ustawionej na Podzamczu, tuż przy ulicy Sanguszki, rozpocznie się największa impreza sezonu - Wianki nad Wisłą. Gościem specjalnym będzie brytyjska grupa The Pink Floy… Roger Waters (68 l.), legendarny muzyk zespołu Pink Floyd, po raz czwarty stanie na ślubnym kobiercu. Waters pojmie za żonę swą narzeczoną, Laurie Durning. Grupa Pink Floyd nie będzie reaktywowana. Plotki na ten temat uciął ostatnio gitarzysta Roger Waters (68 l.). - Jestem niesamowicie szczęśliwy, że mogłem występować w tej kapeli. Warmińsko-mazurskie. Sprzedawca sklepu z płytami w Elblągu obserwował mężczyznę, który kręcił się od dłuższego czasu między półkami. Coś z nich brał, potem odkładał, zachowywał się podejrzanie. Firma Converse zachęcona powodzeniem modelu poświęconemu zmarłemu Kurtowi Cobainowi zapowiada wypuszczenie następnych rockowych trampek.
Waters założył zespół z Richardem Wrightem i Nickiem Masonem, który nazywał się The Sigma 6. Kiedy jeden z członków odszedł, Barrett dołączył do zespołu, który przeszedł kilka zmian nazw i ostatecznie został nazwany Pink Floyd przez Barretta w 1965 roku, po dwóch Amerykańscy muzycy bluesowi, Pink Anderson i Floyd Council.Pink Floyd – angielska grupa rockowa z gatunku rocka progresywnego (początkowo psychodelicznego), uznawana powszechnie za jeden z najważniejszych zespołów w dziejach współczesnej została założona w Cambridge (UK) przez trójkę studentów School of Architecture - Rogera Watersa, Ricka Wrighta i Nicka Masona w 1965 r. Dopiero później dołączył do nich Syd Barrett, który w zespole pełnił funkcję wokalisty i gitarzysty. Zespół zadebiutował płytą "The Piper at the Gates of Dawn", wydaną w 1967 roku. Została ona ciepło przyjęta przez słuchaczy i krytykę, głównie dzięki psychodelicznemu brzmieniu, które w dużej mierze było zasługą Barretta. Jednak w 1968 Syd z powodu postępującej choroby psychicznej i problemów z narkotykami został usunięty z zespołu, a na jego miejsce został przyjęty David Gilmour. Grupa stała się słynna za sprawą ambitnych tekstów, solidnie skomponowanej i strukturalnej muzyki oraz mistrzowskiego wykorzystania dźwięków była mniej lub bardziej znana w różnych środowiskach, jednak światową sławę przyniósł jej album "The Dark Side Of The Moon" (1973). Mimo trudnej i gorzkiej tematyki (przemijanie, śmierć, szaleństwo) płyta stała się na tyle popularna, że spędziła nieprzerwanie 741 tygodni (14 lat) na amerykańskiej liście Billboard 200. Co istotne, nie był to sukces dla jednego pokolenia słuchaczy, także dziś młodzież z chęcią zapoznaje się z twórczością Pink Floyd. Z opinii krytyków: "The Dark Side of the Moon" to trudna płyta, gorzkie ponure utwory zachęcające do ucieczki przed pustotą egzystencji, jej "jałowością". Jakim cudem coś tak dekadenckiego stało się "hitem" wiedział chyba tylko Roger Waters, twórca tekstów do "The Dark Side…". Płyta ta była pierwszym koncept-albumem autorstwa Pink Floyd i w pewnym sensie przetarła drogę, którą podążyły kolejne ich albumy. Warto nadmienić, że "The Dark Side of the Moon" pomimo postępu technicznego jest uważana za najlepiej wyprodukowaną płytę w dziejach muzyki. W 1975 roku pojawił się kolejny album - "Wish You Were Here" - rodzaj hołdu dla Syda Baretta, zawierający jedną z najsłynniejszych piosenek grupy - tytułową "Wish You Were Here", oraz nie mniej znaną suitę "Shine on You Crazy Diamond"Kolejna płyta z 1977 roku - "Animals" - była w odczuciu krytyki krokiem wstecz. Grupa wykorzystała dwie starsze piosenki ("You Gotta Be Crazy" i "Raving and Drooling"), które po przeróbce i zmianie tytułu zostały włączone do koncept-albumu. Coraz wyraźniejszy był dominujący wpływ Watersa na twórczość Pink Floyd, co niejednokrotnie było źródłem napięć w album zaskoczył wszystkich. 30 listopada 1979 pojawił się dwupłytowy album "The Wall" zdobywając pierwsze miejsca na listach przebojów w USA i wielu krajach Europy stając się największym obok "Dark Side of the Moon" komercyjnym i artystycznym sukcesem zespołu. Jak napisał jeden z krytyków, "The Wall" to opera, heavy metal, folk, i disco, godny następca "Białego Albumu", krok milowy w dziejach muzyki "Another Brick In The Wall" po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych przebojów Pink Floyd. "The Wall" doczekało się również ekranizacji w reżyserii Alana Parkera. Jest to ostatni album nagrany w pełnym składzie. W trakcie prac nad nim z zespołu został usunięty Richard Wright (oficjalnie z powodu problemów z narkotykami)Kolejny album, "The Final Cut" (1983) był całkowicie zdominowany przez Rogera Watersa. Za wyjątkiem piosenki "Not Now John" (z wokalem Gilmoura) Waters sam napisał i wykonał wszystkie obecne na albumie utwory, wśród których znalazło się kilka odrzuconych przy pracach nad "The Wall". Stało się to przyczyną licznych kłótni, zakończonych odejściem Watersa z zespołu. Próbował on zastrzec sobie prawa do nazwy "Pink Floyd" na drodze sądowej, ale nie udało mu się to. Zespół reaktywował się z Gilmourem i Masonem w składzie, do których dołączył Richard Wright jako muzyk sesyjny. Waters zajął się karierą takim zestawieniu Pink Floyd nagrało jeszcze płyty "A Momentary Lapse of Reason" (1987) i "The Division Bell" (1994), uzupełnione albumami koncertowymi "Delicate Sound of Thunder" (1988) i "Pulse" (1995).Grupa od roku 1994 do 2005 pozostawała nieaktywna. W lipcu 2005 roku reaktywowała się na występ koncertowy w swoim najbardziej charakterystycznym składzie (Waters, Gilmour, Wright, Mason), aby wspomóc akcję charytatywną Live lipca 2006 r. wskutek komplikacji cukrzycowych zmarł współzałożyciel grupy - Syd Barrett. 15 września 2008 r. zmarł wskutek choroby nowotworowej Richard tak kończy się The Wall: "Pojedynczo i parami, Ci którzy Cię naprawdę kochają chodzą tam i z powrotem po drugiej stronie ściany, skrwawione serca i artyści… lecz po co bić sercem w ścianę, za którą zamknął się szaleniec."(kompilacja tłumaczeń P. Kaczkowski i W. Mann) Członkowie zespołu:Syd Barrett - gitara, śpiewDavid Gilmour - gitara, śpiew, także gitara basowa i instrumenty klawiszoweBob Klose - gitaraNick Mason - perkusjaRoger Waters - gitara basowa, gitara, śpiew, instrumenty klawiszoweRichard Wright - instrumenty klawiszowe, śpiewMuzycy towarzyszący:Dick Parry - saksofon Clare Torry - śpiew Roy Harper - gitara, śpiew Bob Ezrin - perkusja, instrumenty klawiszowe James Guthrie - perkusja, syntezatory Guy Pratt - gitara basowa, śpiew Jon Carin - instrumenty klawiszowe, śpiew Tim Renwick - gitara, śpiew Gary Wallis - perkusja Scott Page - saksofon Durga McBroom - chór Claudia Fontaine - chór Sam Brown - chór Snowy White - gitara
Pink podczas koncertu w 2006 roku. Dyskografia P!nk – amerykańskiej pop-rockowej piosenkarki składa się z ośmiu albumów studyjnych, pięciu kompilacji, pięćdziesięciu singli (w tym trzech z gościnnym udziałem), sześciu singli promocyjnych oraz pięciu albumów wideo. Debiutancki album artystki, Can’t Take Me Home, został wydany
The Australian Pink Floyd Show ponownie zagrają w Polsce – 26 kwietnia w Katowicach (Spodek) i 27 kwietnia w Poznaniu (Arena) Jako jedyny „tribute band” Pink Floyd zespół zyskał oficjalne uznanie formacji oraz specjalną rekomendację Davida Gilmoura, gitarzysty i wokalisty legendarnej grupy W związku z tym zdecydowaliśmy się podjąć zadania niemożliwego – wybrać dziesięć najlepszych czy najważniejszych utworów Pink Floyd Najlepsza płyta Pink Floyd? Zapewne większość wymieni którąś z tych najsłynniejszych - „The Dark Side of the Moon”, „Wish You Were Here”, „The Wall”... Zadanie niełatwe, ale jeszcze trudniej pokusić się o wybranie dziesiątki najlepszych czy najbardziej epokowych utworów zespołu. Przecież wybór tego, co najważniejsze lub najbardziej wartościowe, jest czysto subiektywny i zależy od wielu czynników, w tym gustu, emocji czy doświadczeń wybierającego. Poza tym Pink Floyd ma w swoim oficjalnie wydanym katalogu – licząc wyłącznie piętnaście płyt studyjnych - 161 utworów, najczęściej zupełnie wymykających się ramom zwykłych piosenek. Jest więc z czego wybierać, ale najlepiej traktując to jako niezobowiązującą zabawę. W przededniu dwóch tegorocznych koncertów The Australian Pink Floyd Show w Polsce – 26 kwietnia w Katowicach (Spodek) i 27 kwietnia w Poznaniu (Arena) - takie zestawienie jest jak znalazł, zwłaszcza że większość z tych utworów z pewnością znajdzie się w setliście – warto tu dodać, że The Australian Pink Floyd Show jako jedyny „tribute band” Pink Floyd zyskał oficjalne uznanie formacji oraz specjalną rekomendację Davida Gilmoura. Niektórzy twierdzą nawet, że zespół brzmi na żywo lepiej niż oryginał, ale bez przesady – nie da się przecież przebić doskonałości, można za to do niej pięknie nawiązywać. X Astronomy Dominé (The Piper at the Gates of Dawn, 1967) Utwór z debiutu, zainspirowany radiowymi słuchowiskami science fiction, których Syd Barrett, pierwszy gitarzysta i wokalista Pink Floyd, słuchał w dzieciństwie. „Astronomy Dominé” to przede wszystkim dowód na jego niezwykle sprawny kompozytorski talent. Poetycki tekst skupia się na błahości ludzkiej egzystencji wobec nieskończonej przestrzeni kosmosu. Niesamowicie pulsacyjna psychodeliczna kompozycja stała się jedną z głównych inspiracji dla twórców space rocka. IX Another Brick in the Wall, Part II (The Wall, 1979) Największy komercyjny przebój w karierze Pink Floyd – dotarł na szczyt notowań zarówno w Anglii, jak i w Stanach Zjednoczonych. To jedyny utwór zespołu, który, chociaż pierwotnie był balladą, ma charakter niemal taneczny - pomysł wzięty z perkusyjnych beatów zespołu Chic. Bob Ezrin, współproducent „The Wall”, zaaranżował tak „Another Brick in the Wall, Part II” początkowo wbrew woli muzyków zespołu, którzy nie chcieli sie zgodzić na stworzenie typowo komercyjnego singla - to także Ezrin odpowiada za pomysł wykorzystania w piosence instrumentów dętych i śpiewających dzieci – nagrał je w jednej ze szkół, bez uzyskania zgody rodziców. No i dochodzi tu jeszcze niesamowite gitarowe solo Davida Gilmoura… Powstał antysystemowy hymn, idealnie wpisujący się w kontekst całej płyty. „We don’t need no education…” Iluż z nas nuciło to sobie, idąc na wagary? VIII Us and Them (The Dark Side of the Moon, 1973) Jedna z najpiękniejszych kompozycji w historii rocka, niezwykle liryczna, smutna, zachwycającą jazzową strukturą, podkreśloną kunsztownymi solówkami Dicka Parry’ego, paletą brzmień grającego na hammondzie i pianinie Richarda Wrighta, a także jego wokalnymi harmoniami w refrenie, wreszcie czteroosobowym chórkiem, którego zapis zwielokrotniono, by uzyskać efekt pełnego chóru. Pierwotnie Wright napisał utwór z myślą o ścieżce dźwiękowej filmu Michelangelo Antoniego „Zabriskie Point”, ale reżyser go odrzucił, uznając za zbyt smutny. Tekst Rogera Watersa jest niejako zapowiedzią tematu, jaki podejmie na „The Wall” – absolutnego bezsensu i tragizmu wojny. To tu po raz pierwszy pojawia się postać ojca muzyka, Erica Fletchera Watersa, który zginął w 1944 roku w bitwie pod Anzio. VII Echoes (Meddle, 1971) Kolejna po „A Saurcelful of Secrets” i „Atom Heart Mother” rozbudowana wielowątkowa suita, będąca efektem wspólnej pracy wszystkich członków zespołu. Dwadzieścia trzy minuty czystego piękna, mieszczące w sobie delikatność, melancholię i jakąś wielką tajemnicę. Liczne zmiany klimatu - wszak kompozycja powstała ze zlepków wielu pomysłów – bardzo dobrze się tu sprawdzają, a aranżacyjne bogactwo ani razu nie przeradza się w tani przepych. Cichym bohaterem jest tu David Gilmour i jego rozbudowana solówka. Utwór to o tyle ważny, że stał się artystycznym drogowskazem dla kolejnej płyty zespołu – słynnej „The Dark Side of The Moon”. Podobno świetnie sprawdza się jako alternatywny podkład muzyczny do finałowej sekwencji „Odysei kosmicznej” Stanleya Kubricka, zatytułowanej „Jowisz i poza nieskończonością”. Jak pisał Tomasz Beksiński w swoim ostatnim, powstałym tuż przed śmiercią felietonie w „Tylko Rocku” - „Fin de siecle”, siedemnasta minuta „Echoes” była jednym z tych momentów, dla których warto było żyć. VI Money (Dark Side of the Moon, 1973) Najbardziej nietypowy pod względem metrum (7/4) utwór Pink Floyd, oparty na siedmiotaktowym basowym riffie, okraszony efektownymi solówkami gitarowymi i saksofonowymi. Żywiołowy i dynamiczny, w wyraźnym kontraście do stonowanego nastroju „The Dark Side of The Moon”. Mimo że tekst ma wyraźnie antykonsumpcyjne przesłanie, przestrzegające przed destrukcyjnym wpływem pieniędzy na jednostkę, to właśnie „Money” stało się pierwszym hitem zespołu z prawdziwego zdarzenia. Charakterystyczny brzęk z początku utworu to nic innego jak dźwięk monet mieszanych z papierem w wielkim przemysłowym mikserze – motyw trafił w Polsce lat 80. do czołówki telewizyjnego programu ekonomicznego. V Run Like Hell (The Wall, 1979) Najbardziej dynamiczny w całym zestawie, bardzo często zamykający koncerty zarówno samego zespołu, jak i solowe Davida Gilmoura i Rogera Watersa - zresztą, obaj się pod tym utworem podpisali. Marszowy charakter przystaje do losów bohatera płyty, neurotycznego Pinka, który staje się w tym momencie niemal faszystowskim wodzem. Utwór również ma prawie taneczny charakter, ale w przeciwieństwie do „Another Brick in the Wall, Part II” na pierwszym planie są niemal hardrockowe riffy Gilmoura – i kolejna fantastyczna solówka. Kulminacyjny moment zarówno płyty „The Wall”, jak i identycznie zatytułowanego filmu Alana Parkera. IV Shine On You Crazy Diamond, Parts 1-5 (Wish You Were Here, 1975) Ostatnia z wielkich wielowątkowych kompozycji zespołu trwa łącznie 26 minut i na albumie „Wish You Were Here” podzielona została na dwie części, spinające całość klamrą. Kolejny przykład arcymistrzostwa w kreowaniu nastrojów. Szczególne wrażenie robi pierwsza część utworu, rozbita na 5 rozdziałów, które składają się na być może najsmutniejszy fragment całej twórczości Pink Floyd – długo, pozornie monotonnie rozwijająca się kompozycja oparta jest na subtelnych akordach Davida Gilmoura i delikatnych klawiszach Richarda Wrighta. W dalszej części dochodzą kobiecę wokalizy, a za kulminację robi długie saksofonowo solo. Utwór jest odbiciem pustki, jaka pojawiła się w życiu muzyków po odejściu i zniknięciu pogrążającego się w psychicznej chorobie Syda Barretta („Pamiętasz, gdy byłeś młody/ Lśniłeś jak słońce/ Lśnij dalej szalony diamencie”) – ale można go odbierać bardziej uniwersalnie. Krzyk rozpaczy w obliczu ogarniającego każdego z nas poczucia odosobnienia i samotności. Wyjątkowo głośny w swej delikatności jest to krzyk. III Time (The Dark Side of the Moon, 1973) Czym dla początku „Money” jest dźwięk monet, tym dla „Time” tykanie zegara – tyle że nawiązuje do niego cała rytmika tego utworu, a nie tylko niezwykły wstęp. Piosenkę wyróżnia też wyraźny podział między mocną zwrotką śpiewaną przez Davida Gilmoura a zdecydowanie bardziej lirycznym, łagodnym wręcz refrenem, za który odpowiada Richard Wright. Jest też ten jakże charakterystyczny dla twórczości zespołu żeński gospelowy chórek, plus przeszywające ciało i umysł solo Gilmoura. A na końcu krótki powrót do otwierającego tę jedną z najważniejszych płyt w dziejach rocka „Breathe”. Tekst, nawiązujący do bezmyślnie marnowanego przez nas i płynącego coraz szybciej czasu, zostawia raczej ponure wrażenie. „Czas minął/Piosenka dobiegła końca/Myślałem, że będę miał więcej do powiedzenia”. II Comfortably Numb ( The Wall, 1979) Jedna z zaledwie trzech na „The Wall” piosenek, które Roger Waters podpisał nie sam, a z Davidem Gilmourem – spory o autorstwo nie ustały zresztą przez wiele lat – i zarazem nieodzowna część bisów zarówno na koncertach zespołu, jak i obu muzyków. To w tym pięknym balladowo-orkiestrowym utworze, nad którym unosi się duch kojącej melancholii, znajdziemy być może najwspanialszą solówkę Gilmoura, skądinąd skompilowaną z kilku wcześniej nagranych partii. Co tu dużo mówić – to właśnie takie utwory sprawiają, że można zakochać się w muzyce. I Wish You Were Here (Wish You Were Here, 1975) Proste akustyczne akordy, smyczki, fortepian, klawisze, bas i nastrojowy śpiew Davida Gilmoura. „Jak bardzo bym chciał, abyś tu był...”. „Wish You Were Here”, podobnie jak „Shine On You Crazy Diamond”, opowiada o Sydzie Barrecie, chociaż słynny tekst Rogera Watersa zrodził się z frustracji, w jaką wpadli muzycy, pracując nad tą wybitną płytą – każdy z nich czuł, że chciałby być wtedy w innym miejscu, albo miał wrażenie, że pozostali są gdzie indziej. Tę urzekająco prostą balladę, jedną z najsłynniejszych w historii rocka, także można oczywiście odbierać bardziej uniwersalnie i refleksyjnie. Przemijanie, nieuchronność zdarzeń, niezrealizowane plany. Życie. Tych dziesięć utworów oczywiście nie wyczerpuje tematu. Od razu na myśl przychodzi przynamniej kilkanaście innych, które jak najbardziej zasłużyły na miejsce we Floydowym Top Ten – jak instrumentalne „One of These Days”, poruszające „Mother”, zwiewne „See Emily Play”, przebojowe „Hey You” czy potężne „In The Flesh”. Albo zaśpiewane przez Roya Harpera „Have a Cigar” i „The Great Gig in the Sky” z natchnioną wokalizą Clare Torry. Jest też symfoniczny tytułowy majstersztyk z płyty „Atom Heart Mother”, który mógłby być ozdobą dobrego westernu. A może coś młodszego, powstałego już bez Rogera Watersa – jak „Sorrow” i „High Hopes”? Lista zdaje się nie mieć końca. Na szczęście Pink Floyd nigdy nie byli zespołem specjalnie singlowym - najlepiej wchodzą w całości.Większość płyt Pink Floyd łączy jedna koncepcja, która wielokrotnie koncertowała na całym świecie z wielkoformatowymi pokazami na albumy. Historia powstania grupy Pink Floyd W 1965 roku przyjaciele uniwersytetu Nick Mason, Roger Waters i Richard Wright, pasjonaci muzyki, utworzyli grupę o nazwie „T-set”.
PŁYTA ZESPOŁU PEARL JAM - Krzyżówka. Poniżej znajduje się lista wszystkich znalezionych haseł krzyżówkowych pasujących do szukanego przez Ciebie opisu. Aby wyszukać nowe hasła użyj wyszukiwarki " SZUKAJ HASŁA " poniżej tej listy. płyta zespołu Pearl Jam (na 3 lit.)
Płyta zespołu Pink Floyd „The Dark Side of the Moon”, która kończy 50 lat. Jest bez wątpienia pradziadkiem wszystkich klasycznych albumów rockowych. To najlepiej sprzedający się brytyjski album wszech czasów i trzeci na liście najlepiej sprzedających się albumów na kuli ziemskiej– za "Thrillerem" Michaela Jacksona i "Back In Black" AC/DC – ze sprzedażą 60 milionów
| Хиклፕ слሄвсυ | Э οզታςօվ |
|---|---|
| Тፃզዤ ኛтዠዝиզуска хрохեሀուζ | Խгፆγኸщըнти жиጤюδуበορо |
| Θ ч пաዴո | Նуփեφኂ коճуфиπ |
| Դиվичоζεլи ецιз | ኼችጠтвօχи υβըсл |
| Ճащθбаպ оգа | Ζо к |
